iStanbul, Moscow, Barcelona, New York!

The biggest miracle in life, is tocome across a good teacher when I was a kid Hayatta en büyük mucize küçükken iyi bir öğretmene rastlamaktır.

Bugün 24 Mart. Bu gece senin son gecen. Doğum sancısı olacaksın yarın! Annem belki 9 ay belki 9 ay 10 gün.... Bilemedim! Hiç sormadım hiç soramadım ki! Yarın senin doğum günün... Önce doğum sancısı olacaksın Belki çığlık çığlığa bagıracak annen Bir merhaba diyeceksin, kocaman bir merhaba Çığlıkların annenin çığlıklarına Gözyaşların annein gözyaşlarına karışacak kimbilir? Ve diyeceksin ben geldim ey güzel mavi dünya Ne acılar çekeceksin Ne kahkalar atacaksın, mutlu olacaksın Canın yanacak İncitecekler, kızdıracaklar, üzecekler, üzüleceksin Sonra sevileceksin, seveceksin Gözyaşı olacaksın, acı olacaksın, sevileceksin 2008 yazında gelip biricik sevdiğim, sevgilim olacaksın. Sevineceksin, sonra kızacaksın, çığlık olacaksın. Çığlık çığlık AŞK olacaksın! Aşk olacaksın! Çocuk olacaksın, çocuk kaybedip, çocukluğunu kaybedeceksin!!! Büyüyeceksin! Hüzünlere doyup, hüzün olacaksın. Ve 1 Şubat kışında tekedip kalpte aşk acısı olacaksın. Hep var olcaksın, Sevilecek,

When we feel absolutely devastated by a relationship coming to an end, we should ask ourselves a serious question: "What are we really losing?" Admittedly, one of the most painful things in life is loss, and losing contact with someone we love can be heartbreaking. However, many people decide to call it quits after months or even years of emotional estrangement and physical distance. Then, why is it that couples who rarely show affection or who barely relate often feel panicked at the loss of their partner? Or why is it that a person, who is on the verge of ending a relationship that they are unhappy in, feels desperate and abandoned when their partner chooses to end the relationship first? The overwhelming, emotionally shattering sense of loss that we experience at the end of a relationship is often the result of our having created a " fantasy bond " with our partner. A fantasy bond is a term developed by my father, psychologist  Robert Firestone , to des

Bugün  bir şubat Tam bir yıl oldu sen gideli Tam bugün saat birde uyandım Burnumda önce bir damla kan Sonrasında kanadıda  kanadı... Kanayan burnum  belkide yüreğimdir kimbilir  Bak ne çok üşüyorum, ne çok üşeniyorum, ihtimaller, son bir kere görebilecek miyim Hayal etmeyi bırakalı uzun zaman oldu hani işte öyle... Bir kac yıl önce bir abim demişti, bak bir gün bir damla kan göreceksin  O zaman cok geç olacak Sanırım çok geç... Şimdi sen gideli tam bir yıl oldu Bir kış vakti, soğuktan, benden, Moskovadan, bizden ayrılmaya karar verdigin gün Gittigin gün, bugün Seni yüreğime, belki de kendimi toprağa gömeceğim Ama senden kaçtıkça sadece seni seveceğim Bugün bir şubat  Tam bir yıl oldu Burnumdan önce bir damla sen geldin Sonra durduramadım Gözlerim de bak dinlemiyor.