ıslandım, sevindim hatta bu sabah, benim olmayan, olamayan kadınım gibi sevdiğim, istanbulda hani yaz bitimi... ağlayan bulutlar pekte umrumda değil! hatta mutlu oluyorum onun gözyaşlarıyla ıslanmaktan saatlerce yürümekten belkide hüzün sandığım herşey bir mutluluktur! polyannacılıktır belki, belkide değil vakit durup kendini dinleme vakti belkide küçük bir umuttur hayat aslında hep en mutsuz anında bile tutuduğun küçücük bir dal uçurumun yanı başında olman gerekmez her zaman ölümse en mutlu anında küçük bir soru işareti belkide koca çınarları deviren minik minik kurtcuklar içten içe yavaş yavaş ve bir anda sandığımız ölüm o sorulardan topladığımız salak saçma sorunlar yumağı insan, her zaman gerçeği değil hissettiği yaşıyor belkide belkide yaşadığını sanıyor, öldüğünü bile bile oysa daha cesurdum en azından cümleler düğümlenmezdi boğazımda ellerim terlemezdi, dilim lal değildi ne ölüm, ne kavga, ne de kan, korkuturdu beni korkudan değil sıkıldığımdan belkide öylece durup bakıyorum yan